మానసి

         చిట్టితల్లీ ఎక్కడపుట్టావు ఎక్కడికి చేరావు.ఇది నీ అద్రృష్టమా లేక నాదా.  నీచిన్నిచేతులతో నా కెన్ని పనులు చేయాలని వచ్చావే.బహుశా నీకు తెలీదు లో కం పోకడ.అమ్మ నీడలొంచిదూరం పోతే లోకమెంత ని ర్దయురాలో

       ఎనీమియాతో వున్న నీచేతులు చల్లగా నా నుదురుపై అమృతాంజన్ రుద్దుతూంటే ఎంత హాయిగా వుందే నాకు. ఆటలాడి వచ్చిన నా కాళ్ల నొప్పులకు నీ మృదుకరస్పర్శతో విశ్రాంతి నిచ్చావు.

       ఎవరూ లేరని ఒంటరిగా కుములుతున్న నన్ను నేను లేనా అమ్మా  అంటూ ఎదురు ప్రశ్న వేశావు.విధి చేతిలో మేము విలవిల లాడినపుడు మౌనంగా మాకు ఆలంబనవైనావు.

      స్థబ్దంగా నడుస్తున్న మా జీవితాలలో నీపద మువ్వల సవ్వడితో జీవం పోసావు. అలసి సొలసి నిర్వేదనకు లోనైనపుడు నీ అమాయకపు నవ్వులతో మైమరపించావు.

       నా శ్వాస లో నా ధ్యాసలో నా ప్రతి కదలిక లో నా తోడువై నీడవై వున్న నీకు ఏమివ్వను తల్లీ నీ రుణమెలా తీర్చుకోనే నా మానస పుత్రీ.